Ρωμαϊκές ελεγείες
Αμέσως μετά την επιστροφή του από την Ιταλία (Ιούνιος του 1788), ο Γκαίτε καταπιάστηκε με μια συλλογή ποιημάτων, που έμελλε να γίνουν οι Ρωμαϊκές Ελεγείες, στην οποία έδωσε τον προσωρινό τίτλο Büchlein Elegien («Βιβλιαράκι Ελεγείες») ή Cahier (Τετράδιο), και υπότιτλο Erotica Romana. Αυτή αποτελείτο από 26 ποιήματα. Περί τα τέλη του 1790 και πριν η συλλογή εκδοθεί, ο Γκαίτε αφαίρεσε, αυτολογοκρινόμενος, τις δύο λεγόμενες «πριάπειες» ελεγείες. Δύο ακόμη από τα ποιήματα αφαιρέθηκαν – έμελλαν να αποτελέσουν τμήμα μιας άλλης συλλογής, τα Βενετσιάνικα Επιγράμματα. Οι υπόλοιπες είκοσι δύο ελεγείες αριθμήθηκαν με λατινικά ψηφία και ο τίτλος έγινε Elegien, Rom 1788. Μετά από παρέμβαση του Σίλλερ, στο περιοδικό Die Horen (Οι Ώρες), ο Γκαίτε αφαίρεσε άλλες δύο ελεγείες, ως υπερβολικά ελευθεριάζουσες. Οι υπόλοιπες τέσσερεις (οι δύο που κόπηκαν προ της εκδόσεως και οι δύο «πριάπειες») που έμειναν ανέκδοτες όσο ζούσε ο ποιητής, εκδόθηκαν με πολλές περικοπές το 1887, και ολόκληρες το 1913. Από το 1806 ο τίτλος της συλλογής στους πίνακες περιεχομένων των έργων του ποιητή γίνεται Römische Elegien (Ρωμαϊκές Ελεγείες).

Τριλογία του Πάθους
Ποίημα εμπνευσμένο από το αίσθημα του Γκαίτε απέναντι στη νεαρή Ulrike von Levetzow και την απόρριψη της πρότασης γάμου από μέρους της (1822). Αποτελείται από τα μέρη:
I. Στον Βέρθερo
II. Ελεγεία του Μαρίενμπαντ
III. Καταλλαγή